Arte da fuga
Sócrates inaugura unha arte peculiar. Arte entendida a través dunha imaxe de forte densidade semántica: a da fuga».
Malena Lasala Sócrates e a arte da fuga
“Por iso a entrada en escena dos que chegan” fuxindo “ten o seu significado oculto. Ao ler esta indicación, entra en xogo a esperanza dun lugar, unha luz ou un farol no que o noso voo pola vida tamén está a salvo de observadores estraños».
Walter Benjamin Enderezo único
«De aquí hai que fuxir irmán, hai que fuxir, hai que fuxir», e repíteo unha e outra vez na miña cabeza nauseabunda».
João S. O horizonte é o meu fin
Enlace á difusión online en twitch: arte da fuga
Cando hai sospeita de que se produce unha fuga nun sistema de condución de auga, utilízanse procesos de escoita técnica máis ou menos sofisticados para localizar o lugar exacto onde se produce.
O fluxo e refluxo da auga (canalizada ou na beira do mar), a sensación de que algo está a fluír… arte da fuga consiste en dous ou máis dispositivos instalados en diferentes zonas dun edificio que, ao detectar unha presenza, se activan automatica e independentemente, provocando sons derivados de procesos de fluxo (sólido ou líquido).
O título, alusivo á coñecida obra de Bach –catorce fugas e catro canons desenvolvidos a partires dun mesmo tema–, conecta co arquetipo da fuga e da persecución. Unha utopía (?) recorrente; e máis entre o alumnado dun centro de estudos (Os 400 golpes), «xunto a», «en colaboración con» estudantes descontentos que son «canalizados» por un sistema que organiza as súas existencias.
Os dispositivos sitúanse en zonas afastadas do mesmo edificio. E a partir de aí, os fluxos sonoros ocupan o espazo e poden escoitarse de forma sincronizada ou non. Simultaneamente, o proceso de «fuxida» estase a retransmitir en tempo real nunha perspectiva que ofrece unha visión «desde dentro» imposible na realidade física. Unha persecución en “tempo real” que fai referencia aos sistemas de televixiancia (e que podería lembrar a certos videos de estimulación auditiva ASMR, Resposta Meridiana Sensorial Autónoma).
Como non é posible captar todas as dimensións sincrónicamente, as fugas de son ou imaxe sempre se deslizan na nosa percepción: na realidade física ou virtual algo se nos escapa.
N3rvdr está formado por Ramón Souto, Ignacio Barcia e Juan Carlos Charro —compositor, artista plástico e enxeñeiro industrial respectivamente— que, integrados no colectivo Vertixe Sonora, levan anos colaborando en obras de carácter sonoro e participativo.
LATEXOS. Actividade subvencionada pola Deputación da Coruña